OCK Ostrołęka: INQBATOR 2019 - dzień 1

ALICJA W KRAINIE CZARÓW, Ostrołęcka Scena Autorska
(plac przy Scenie przy DH Kupiec)

Przygody Alicji są dość abstrakcyjne i nierealne, momentami balansują na krawędzi absurdu, tak że trudno je uchwycić, a jeszcze trudniej przełożyć na racjonalny język. Wszystkie to sprawia, że każda adaptacja filmowa czy teatralna to nie lada wyzwanie. Mamy do czynienia z bliższymi bądź dalszymi oryginałowi „wariacjami na temat”. Tylko od talentu adaptatora i reżysera zależy, co otrzymamy jako widzowie. Spektakl jest przede wszystkim zaproszeniem do wspólnego odkrywania świata wyobrażeń i wspólnego tworzenia owej niezwykłej krainy niesamowitych przygód. Można go również oglądać nieco inaczej - jako opowiadanie o wejściu we własną wyobraźnię i poszukiwaniu swojego miejsca w chaotycznym świecie. Wszystkim tym, którzy byli zaangażowani do stworzenia tego spektaklu zależało na tym, aby każdy z widzów odebrał tę historię po swojemu i znalazł w niej coś dla siebie, a najciekawsze jest to, że kraina wyobraźni jest niezwykle pojemna.

MEDEA Wrocławski Teatr Pantomimy

(scena główna OCK)

Kto się boi Medei? W przeciwieństwie do przeciętnej atenki Medea zamiast dbać o życie – odbiera je, zamiast tworzyć dom – niszczy ten, w którym jest podejmowana. Przesłanie jest takie: nie bądź jak Medea. Jednak, jak wiemy, teatr grecki tworzony był przez mężczyzn i w głównej mierze dla mężczyzn. Stąd też wniosek może być następujący: …

ARKA Teatr Ósmego Dnia

(parking przy ul. Prądzyńskiego)

Arka wciąż przypomina nam, że żyjemy w epoce uciekinierów, tułaczy i koczowników, którzy przemierzają kontynenty, ogrzewają dusze wspomnieniami duchowego czy etycznego, niebiańskiego czy geograficznego, prawdziwego czy urojonego domu. Jego symbolem w spektaklu jest wielki uskrzydlony statek – wielopoziomowa, ruchoma scena, kolejne wcielenia Arki Noego, która, gdy przymkniemy powieki, może przeobrazić się w łódź Eneasza, Mayflower czy skleconą z gumowych pontonów kubańską tratwę dryfującą ku wybrzeżom Florydy. Dla bohaterów spektaklu, wędrowców, jest na przemian domem, gdzie ożywają wspomnienia, świątynią, gdzie każdy zwraca się do swego Boga, miejscem święta, tańca i radości. Ożywiony obecnością aktorów, lśniący metalowymi żaglami, migotliwie zmieniający swój kształt w świetle reflektorów statek przesuwa się wśród publiczności, by w końcu rozwinąć purpurowe skrzydła i utrwalić na długo obraz niestrudzonych wędrowców ku ziemi obiecanej.